Menu

Blog

  1. Home
  2. coaching
  3. Mijn masker af
Mijn masker af

Mijn masker af

De eerste dag van de opleiding tot yogacoach is eindelijk daar en ik heb een voornemen, of misschien wel een missie. Ik wil in de groep proberen om dicht bij mezelf te blijven en te voelen wat er te voelen is, dit er laten zijn en ook laten zien. Ik wil mijn masker afzetten. Even niet me sterker voordoen of me richten op mijn omgeving, maar aandacht en ruimte geven aan mijn gevoel. En het valt me reuze mee hoe gespannen ik ben, ik voel wel wat onrust, maar het is goed te doen. Het wegmaken van het gevoel wat ik eerder meer deed zorgde eigenlijk altijd voor een grotere dosis onrust, waar ik dan probeerde overheen te stappen door niet te voelen maar te doen. De onrust is nu minder, wat fijn is om te merken. Het voelt alsof ik dit kan.

In een kennismakingsoefening maak ik contact, gelijk met een traan, in de eerste paar ogen voelt het veilig genoeg om mijn kwetsbaarheid te laten zien. Wat een mooi begin. Bij een tweede persoon zijn de tranen er niet, ik stem me af op de ander die veel aan het praten is en die ik niet zo goed kan peilen. Zonder zichtbare ‘toestemming’ van de ander wordt het al een stuk moeilijker om mezelf te laten zien. “Met jou kan ik niet zoveel” is mijn conclusie. Ik zet me een beetje boven de ander, neem wat afstand en bekijk met een wat kritische blik wat ik met die ander moet.

Daar is ie dan, 1 van mijn maskers. Een masker die ik opzet om weg te gaan bij mijn eigen gevoel; lichte angst omdat ik niet weet wat ik precies aan die ander heb waardoor ik me niet zo veilig voel om mezelf bloot te geven. En als ik mij niet helemaal veilig voel wil ik wat afstand nemen. Voor mij is een manier om dit te doen om de ander in een hokje te plaatsen en mezelf groter te maken dan de ander.

Maskers kunnen ontstaan in onze kindertijd. Als een kind niet weet hoe hij met een ervaring om moet gaan, zoekt hij net zo lang naar een manier waarvan hij denkt dat het wel werkt. Ik wist bijvoorbeeld niet hoe ik om moest gaan met jongens die mijn zus pestten. Ik werd hier bang van en zocht naar een manier om hiermee om te gaan. Ik ging me ofwel aanpassen aan de ander, kijken hoe ik me volgens de ander moest gedragen om pesten te voorkomen, of ik trok me wat terug uit het contact en maakte mezelf groter, met een kritische blik naar de ander. Bij beide manieren hoefde ik niet de onderliggende angst onder ogen te komen.

Als volwassene heb je je maskers vaak niet meer nodig en staan ze zelfs geregeld in de weg. Ik zelf creëer met mijn masker bijvoorbeeld afstand, terwijl dit niet nodig is. Tijdens het kennismaken ben ik namelijk volledig veilig en is er geen reden voor angst. Ook staat mijn masker in de weg voor wat ik wel wil; nabijheid.

De eerste opleidingsdag draai ik nog wat om mijn aanstaande collega yogacoach heen, ik zoek haar niet op in de oefeningen. Wel oefen ik bij de anderen met het laten zien van mijn kwetsbaarheid en laat ik mijn masker vrijwel geheel achterwege. Mijn vertrouwen groeit dat ik eigenlijk geen masker nodig heb. Gedurende de tweede dag ga ik een oefening aan waarbij ik haar feedback geef en ik houd het dicht bij mezelf, zonder masker of oordeel. Ze kijkt me oprecht en open aan en dit bevestigt wat ik gedurende de twee dagen al steeds meer begon te geloven. Als ik geen masker opzet ben ik toegankelijker voor anderen en ontstaat er ruimte voor oprecht contact. Dit vind ik misschien soms best even spannend, maar het is volledig de moeite waard. Aan het eind van de opleidingsdag geven we elkaar een knuffel en ik beloof haar dat ik niet meer zo kritisch naar haar zal kijken. Moe maar voldaan ga ik naar huis.

Tags:
juni 13, 2017
coaching lifestyle workshops

No Comments

There is no comment for this post

Leave a Reply